…..
ADIMA ADANMIŞ MABET / 5
Bulut şövalyelerinin gözyaşlarının altında,
Yollarda her karanlığa, katiller,
Ay ışığı süren periler,
…..
Kelebeklerin kanat seslerini duyan kahinin,
Bir babanın, bir annenin kalbinin,
Hemen yanında gördüm,
Bahçeye giden kapıyı,
…..
ADIMA ADANMIŞ MABET / 7
Karşımdaki meleğin parlak ışıkları,
Kör eder gözlerimi,
Onun sesi rüzgar, “Kimsin?”
Kanatları yaprak hışırtıları,
“Soytarı.”
“Neden buradasın?”
“Seni ararken ölüyordum.”
Meleğin gülüşü dallarda şakıyan kuşlar,
“Yolum zordur,
Karanlığın soytarısı,
Bırak arkandaki acıyla yoğrulmuş geçmişi,
Bahçemdeki aydınlığın kralı ol. ”
Aklımın kilitleri açılıyor bir bir,
Karanlığa saklanmış çocuk, korkmuş gördüklerinden,
Mavi gözleri kocaman,
“Sahiden mi?”
Yeri göğü inletiyor meleğin şen kahkahası.
“Benimle yeşermiş,
Onun bahçesindesin,
Seni bekliyor.”
“Tamam o zaman,” diyor çocuk ve karanlıklardan çıkıyor.
